Иако ерата на нуклеарни тестови е завршена, нејзините ефекти сè уште одекнуваат, и преку научните истражувања и, за жал, низ нашиот секојдневен живот. Сите ние сме изложени на одредена количина на зрачење, и природно и вештачко.
Природната радиоактивност доаѓа од приближно 60 природни радионуклиди кои се наоѓаат во почвата, воздухот и водата. Радионуклидите се радиоактивни елементи или радиоизотопи и има повеќе од 1.500 различни радиоактивни нуклиди.
Секојдневно внесуваме нуклиди преку воздухот што го дишеме, храната што ја јадеме и водата што ја пиеме. Радиоактивноста се наоѓа во карпите, океанската вода и секоја зграда. Таа е насекаде. Нема место на Земјата каде што можеме да избегаме од природната радиоактивност.
Ова позадинско зрачење е присутно цело време и потекнува главно од природни извори како што се природниот радон и ураниум. Околу 82 проценти од вкупната примена апсорбирана доза е предизвикана од природни извори на зрачење, од кои најголемиот дел доаѓа од радон. Останатите 18 проценти од радијацијата доаѓа од вештачки извори, како што се резидуалните ефекти од атомските бомби, медицинската дијагностика и третманите со зрачење.
Природната радиоактивност е спонтана емисија на алфа и бета честички од хемиски супстанции, често придружена со емисија на гама електромагнетни бранови. Во тој процес, хемиските елементи се трансформираат од еден во друг и се ослободува енергија.
Просечната еквивалентна доза на зрачење е околу 3 милисиверти по лице годишно, што е показател за релативно оштетување на организмот. Потребно е повеќе од 1 сиверт за да се предизвика акутна радијациона болест.
Ефектот на атомските тестови
За време на Студената војна, од средината на 1940-тите до раните 1960-ти, Соединетите Држави извршија околу 100 атмосферски нуклеарни тестови на полигонот во Невада, повеќе од 100 во Пацификот и еден во Ново Мексико.
Научниците, откако ја измериле количината на C-14 во популацијата на клетки и ја споредиле со количината на C-14 во атмосферата за време или по ефектот на атомската бомба, заклучиле дека по стотиците експлозии следело удвојување на релативната концентрација на радиоактивен јаглерод во атмосферата над северната хемисфера.
Поради зголемениот број нуклеарни проби над земјата, кои се интензивираа по 1950 година, до 1963 година, САД, Советскиот Сојуз и Велика Британија потпишаа Пакт за забрана на нуклеарни тестови.
Овој договор ги забрани сите нуклеарни детонации, освен оние што се вршат под земја, со цел да се намали атмосферското радиоактивно загадување.
Меѓутоа, дури во 1980-тите, со Договорот за сеопфатна забрана на нуклеарни тестови, кој беше официјално усвоен во 1996 година, но сè уште не стапил во сила, беше поставена целта за целосна забрана на нуклеарните тестови.
Договорот повикува на забрана на сите нуклеарни експлозии за која било цел, но неговото влегување во сила бара ратификација од страна на голем број држави со нуклеарно оружје.
ОЗРАЧУВАЊЕРАДИЈАЦИЈА
