Упокоение на Свети Кирил Солунски
Според познатото кратко житие на Константин Филозоф, во монаштво наречен Кирил, потекнувал од познати родители Лав и Марија, солунски Словени. Високата положба на таткото и талентот на момчето му ја отвориле вратата на позната Магнаурска школа во Цариград каде што Константин учел заедно со децата на византиските цареви и болјари под раководство на познати учители и на прочуениот Фотиј, идниот цариградски патријарх. Образованието го завршил со прекарот Филозоф, по што бил назначен за патријаршиски библиотекар и предавач по филозофија. Му биле давани и разни обврски од општествен карактер. Ослободен од суетата на овој свет, Константин тајно заминал во манастир на Олимп во Мала Азија, при својот брат Методиј, каде што во пост и молитви се подготвувал за големото свое дело – да создаде словенска азбука и да ги преведе словенските книги на Православната Црква на јазикот на Словените. Подготвен со тоа оружје тој со брата си бил испратен од византискиот император Михаил III во словенските земји Моравија и Панонија за да ги придобие за христијанството тамошните народи со мајчиниот јазик. Но биле засегнати интересите на месното германо-латинско духовенство. Тоа било ѓаволски насилено кон словенскиот јазик и започнало борба против него. На двајцата браќа словенски просветители им било наложено да се упатат кон Рим и своето дело да го бранат од непријателите пред самиот римски папа. Во Рим Константин тешко се разболел, бил потстрижан и како монах го добил името Кирил и по 50 денови починал на 27 февруари 869 година. Самиот папа Адријан го извршил погребот во црквата „Свети Климент Римски“. Житието на свети Кирил е напишано од свети Климент Охридски со помош на свети Методиј, Моравскиот архиепископ, брат на свети Кирил.
Тропар
Откако за своја сестра ја зеде премудроста, прилежно, уште од пелени, богогласен Кириле, и ја приведе како пресветла чиста девица, со неа си ја украсил својата душа, како со златни ѓердани, на Црквата ? се најде како втор Кирил, по име и по знаење, премудри.
Кондак
Со цврстиот ум и со боговдаховеното учење си го обиколил светот просветлувајќи ја вселената со пресветлите зраци, Кириле блажени, сеејќи го пресветлото слово Божјо на север, запад и југ. Но, имајќи смелост пред Христа, моли се за нас непрестајно.
Преподобен Авксентиј
Мошне угледен богаташ меѓу големците и дворјаните на царот Теодосиј Помладиот. Горејќи со љубовта Христова Авксентиј се замонаши и пребиваше уште недолго време во Цариград. Кога почнаа за него да зборуваат пофално, побегна од човечките пофалби и се оддалечи на една гора близу Халкидон, којашто потоа се нарече Авксентиева Гора. Не му се оствари желбата да остане таму засекогаш скриен од луѓето, зашто го најдоа овчарите и разгласија за него. И почнаа кај него да донесуваат болни за исцеление. И тој многумина ги исцели. На слеп му го врати видот, очисти лепрозни, ги помаза со елеј, подигна еден фатен и мнозина демонизирани ги ослободи од демоните. Уште поголем восхит предизвикува неговото смирение со кое ги примаше оние што ќе одведеа кај него болни заради молитвена помош. Или ќе ги помолеше присутните да застанат на заедничка молитва кон Бога за болниот, или прво ја утврдуваше верата кај луѓето па ги уверуваше дека ќе им биде според верата, или над главата на болниот изговараше: „Те исцелува Господ Исус Христос“. Сето ова го правеше само за да не му се припишува чудотворството нему, туку на Бога Кој е семоќен. Учествуваше на Четвртиот Вселенски Собор во Халкидон и многу силно го штитеше Православието од ересите на Евтихиј и Несториј. Господ ја зеде неговата душа кај Себе кога беше во длабока старост. Се упокои во 470 година.
Тропар
Светлината се зацари во тебе, о Авксентие оче наш преподобен, и темнината место ? отстапуваше на сите патишта од животот твој, лагата луѓето ги напушташе, демоните во темнина најкрајна, вистината на соборот победи, и мноштво умудрувања по твоите свети молитви, со кои и ние денес во слава Божја сме осенети.
Преподобен Исакиј, затворник Печерски
Живееше во времето на Светите Антониј и Теодосиј. Во манастирот дојде како богат трговец. Остави с ѐ и им раздели на сиромасите, а самиот се предаде на најстрог подвиг во заѕидана келија. Самиот Св. Антониј низ прозорчето му подаваше по една просфора секој втор ден. Опрелестен од демоните коишто му се јавија во ангелска светлина тој им се поклони ним, а потоа и на самиот сатана, уверен дека Му се поклонува на Христос. Од ова се разболе и одлежа две години, после што оздраве и стана попретпазлив и поискусен подвижник, заради што пред крајот му се даде изобилна благодат. Се упокои во 1090 година.
